HELDEN

Met een big smile schrijdt pastoor Verpoorten door het middenpad naar voren. Een popband speelt. Ik herinner me een schallende trompet. Een heus drumstel. In de afgeladen kerk in Velp voel ik me in een andere wereld. Wat gebeurt hier? Dit wil ik ook! Ik zie uit naar het volgende nummer. Voor het eerst in mijn leven hoor ik een band live spelen. In een kerk! Teksten worden door mensen uit het publiek voorgelezen. Verpoorten -klein van stuk, kalend, bril, in vol priesterlijk ornaat- loopt naar de katheder. Mijn moeder stoot me aan: ‘nu komt de preek’. Alle oren in muisstilte op hem gericht. Daarna ontlading in stilte, weer muziek. Wat tierlantijnen en naar voren in de rij voor de hostie uit de hand, in de hand, met het ‘lichaam van Christus’ tegen het gehemelte terug in de bank. Verpoorten loopt blij weg door het midden. Blij rijdt mijn moeder met ons terug in de volle Kever.

Later, iets verderop in Dieren is Jan Aalbers de priester die in zwart pak met witte staande boord één van mijn oudere broers betrekt in praatgroepen en beatmissen. In Oikos zijn avonden en fuiven. Werd daar ook gezoend? Jan Aalbers grote rijzige man stapt af op het broertje van…: ‘Wat vind jij van Jezus?’ ‘Jezus is voor mij één van de vele revolutionairen’. Ik had de vraag aan zien aankomen.

Stuk later, iets verderop in Doesburg duikt pastoor Henk Andriessen op. In bruin corduroy pak loopt hij door het stadje. Als misdienaar zie ik zijn sandalen onder het priesterhabijt uitsteken. Ook beatmissen, gemengd jongens- en meisjeskoor. Aanstekelijk prekend uit het hoofd, meedeinend op de muziek, improviserend over de Derde Wereld. Plotseling zat ik in een busje vol leeftijdgenoten met Andriessen achter het stuur, richting Taizé. Een campingdorp vol jongeren. Net over de Franse grens organiseerde hij een slaapplaats op een zolder boven een pastorie. In Taizé hielpen helden in monnikspijen ons de wereld te veranderen. Het was allemaal groot en groots. Verwachtingsvol samenzijn, zingend in een stampvolle moderne betonnen kerk. Daar ’s avonds laat bij kaarslicht in stilte dommelend, liggend, luisterend, fluisterend ‘Is dit nou bidden?’

Veel later, veel verder reis ik met mijn burn-out af naar Plum Village om te mediteren in het dorp van Thich Nhat Hanh. Ik woon een week in een bijboerderij, met monniken en gasten. Ik blijf  lang en bang in mijn stapelbedje. Vanuit de schulp beland ik op een kussentje, in alle vroegte struikelend wandelend mediterend, doe de afwas, voetbal vijf minuten met een groepje monniken, maak praatjes. Wat doe ik hier?! Op mijn laatste dag in Zuid-Frankrijk een gezamenlijke maaltijd in volkomen stilte. Een gong gaat, stilte, Hij komt binnen. Ik zie hem vanuit mijn ooghoeken, ik voel hem op tien meter, iedereen voelt hem. Ik eet te snel, merk ik als ik naar het bord van mijn buurman kijk. Ik kauw aandachtig, en maak een sprintje om niet als laatste de zaal te verlaten. Zijn handschrift hangt hoog in de zaal: ‘This is it’.

In Velp hield het plotseling op want ‘hij is homosexueel’. Volgzamere types vervingen Jan Aalbers en Henk Andriessen. Prior frère Roger werd in 2015 neergestoken. Voor leraar Thich Nhat Hahn is de cirkel bijna rond, terug in Hué.

Helden komen, gaan én blijven.