Labyrinth
‘The only thing we have to decide is what to do with the time that is given to us.’ Dat zei Gandalf tegen een moedeloze Frodo, in Lord of the Rings. Wij, publiek van het programma DOOD, staan op een open plek in het bos en worden met deze vraag een labyrinth ingestuurd. Wat te doen met de tijd die je gegeven is? De vraag klinkt alsof alles open ligt. Dat voelt als vrijheid. Maar hoeveel vrijheid gun je jezelf?
Schaduw
Ik ben voor de laatste keer bij Curepark, in het Amsterdamse Bos. Fotograaf Rosa Verhoeve en beeldend kunstenares Sandra van Elewout verzorgen vanavond het programma ‘Shadow World’- over de schaduwkant van het leven. Rosa heeft kanker en de yurt zit vol mensen die haar een warm hart toedragen. Ze heeft een prachtige presentatie gemaakt van werk van fotografen die dood, gekte en ziekte in beeld brengen. We kijken ademloos naar foto’s van lichamen in ontbinding, het stervensproces van een moeder, de zwarte raven die staan voor een groot verlies, naar een vrouw die zichzelf opsluit in haar huis omdat ze in de buitenwereld geen begrip vindt voor haar waanzin. En dan dus die vraag. Wat te doen met de tijd die je gegeven is.
Levensweg
Buiten ligt een labyrinth, gemaakt van takken. Het labyrinth is een eeuwenoud symbool voor de levensweg die we lopen, voor de zoektocht naar onze eigen bron. Als we in het schemerdonker voor de ingang staan, wordt het stil. Wat te doen met de tijd die je gegeven is. Het voelt als een zwaard van Damocles.
Maar eenmaal lopend over het pad, valt de vraag in stukjes uiteen en ontmoet ik weer het leven zelf. Ik word me ervan gewaar hoe netjes ik binnen de lijntjes loop. Ik krijg zin om als eerste in het midden te zijn. Ik doe hard mijn best, want ik wil straks met een prachtig antwoord terugkomen. Ik heb geen zin meer om in mijn eentje te lopen. Ik twijfel aan de vraag en aan het begrip ‘tijd’. Ik heb zin om de stilte te doorbreken. Ik kijk naar de anderen. Ik kijk door de ogen van de anderen naar mijzelf. Als ik in het midden sta, voelt dat ongemakkelijk. Ik voel de verantwoordelijkheid die ik draag voor mijn leven en voor mijn kinderen. Ik voel dat er maar een weg is, en dat is vooruit. Ik voel dat ik er ben en dat de energie door mijn aderen stroomt. Ik voel dat dat genoeg is. Ik voel geen weerstand.
Ik stap over de muren van het labyrinth heen, naar buiten. Daar geniet ik van het beeld van zoekende, aarzelende, schuifelende, bedachtzame, fiere, stappende mensen. Er is compassie en verbondenheid. Het leven in een notendop.
Happy
Wat te doen met de tijd die je gegeven is. Leven, voluit leven. Aanwezig zijn met heel je hart. Niet bang zijn. Voelen. Niet opgeven. Blijven uitreiken. Lief hebben. Genieten. ‘I just want to be happy,’ zegt een vrouw, als we terug zijn in de yurt. ‘Kun je dat gewoon besluiten?’ Ja, murmelt de tent instemmend. Ja, dat kan.
Curepark vond plaats t/m 16 juli in het Amsterdamse Bos. Meer informatie over het programma DOOD kun je vinden op www.uitvaren.com.
Dit bericht is oorspronkelijk gepubliceerd door Jesse Boon op negen juli en is terug te vinden op onderwoorden
